Blog: Kunst van het communiceren
Blog: Kunst van het communiceren Eerste hulp komt in soorten en maten. Afgelopen jaar ben ik druk geweest met verhuizen! De verbanddoos bij de hand gehouden, maar het viel reuze mee. Wel blaren op het zitvlak van het wachten op tapijtlegger, internetprovider en elektricien, dat wel.
Het moet gezegd, in het appartementencomplex werd ik allerhartelijkst ontvangen. Diverse buren kwamen met bloemen en zelfs chocolaatjes aan. Eenmaal gesetteld kwam ik bij het halen van de post, bij de voordeur, vaak de buurvrouw tegen die op haar rollator zat te wachten op de regiotaxi. We maakten dagelijks een kort praatje, natuurlijk geen gesprekken over de vraag of het plakken van een banaan aan de muur van een museum nu echt onder een kunstvorm valt, maar gewoon over het weer.
Een paar maanden verder was ze haar sleutels kwijt, ze belde bij mij aan en in afwachting van haar zoon hebben we een kopje koffie gedronken. Een moeizaam gesprek volgde toen ik wat vragen stelde. Ze zei dat ze was opgegroeid op een boerderij, haar man was overleden en dat ze drie kinderen had. Een aantal minuten later werd haar kinderschare opgevoerd naar vijf en vroeg ze naar de naam van de straat. De zoon bevestigde later dat moeders aan dementie leed. In basis hadden de kinderen (het waren er overigens drie) hun best gedaan om de verzorging zo goed mogelijk te regelen, zij zelf kwamen zo vaak mogelijk, de thuiszorg hielp met de dagelijkse verzorging en opwarmen van eten. Het gas was al eerder afgesloten, omdat dit niet vertrouwd was. We kunnen het hier hebben over een falend overheidsbeleid, doorgeschoten bezuinigingen en lange wachtlijsten, maar de tragiek is duidelijker wanneer deze naast je woont.
Dementie was tot een half jaar nog een beetje de ver van mijn bed show. Aan mijn vaderskant komt het wel voor, maar daar kwamen we niet veel over de vloer. Dat had dan weer minder met deze ziekte te maken, maar meer met de kapriolen van tante Ida. Ik ben me er meer in gaan verdiepen en dan met name over het communiceren met dementen. Al gauw werd duidelijk dat ik een aantal basisfouten maakte door naar feiten en gebeurtenissen te vragen van vandaag of gisteren. Beter is het om te vragen: “Hoe was uw dag” of “heeft u een prettige dag gehad?” Mocht je als EHBO’er in actie moeten komen, vraag dan steeds om toestemming voordat je handelt, dus: “Vindt u het goed als ik even uw pols bekijk?” Dit stelt ze gerust en zo laat je de regie bij de persoon met dementie.”
De dame zit inmiddels op een gesloten afdeling van een verpleeghuis. Ze bevindt zich in ‘goed’ gezelschap. Momenteel hebben 280.000 mensen in Nederland dementie, 1 op de 3 vrouwen, 1 op de 7 mannen. Dat je er ook als EHBO’er mee in aanraking komt, is een kwestie van tijd. Lees je eens in via www.dementievriendelijkheid.nl.